Þokkadísin Ég heiti Þórdís Nadia og þetta er bloggsíðan mín. Ég er 20 ára Reykjavíkurmær og stunda ég nám við FB. Ég er mjög áhugaverð manneskja, mjög mikilvæg og bara frábær. Ég er æði... 10 nýjustu færslurnar
Bloggarar Anna StellaEinar Elva Litla Geimveira Heba, Erla og Margó Katla Þórunn Myndir Eldra 03/09/2003 - 03/16/2003 |
föstudagur, janúar 09, 2004 Haldið þið ekki að hún ástkæra Selma mín sé byrjuð að blogga þarna út í Þýskalandi, þetta er með eindæmum skemmtilegt blogg, kíkið á það hérna
fimmtudagur, janúar 08, 2004
Ég fór seint að sofa í gær, ég kom heim úr vinnunni um 12 leytið og horfði á Dr. Phil. Í mínum augum er Dr. Phil snillingurog yndislegur maður, sumir fíla hann ekki finnst hann vera e-ð feik, en mér finnst það alls ekki, þessi maður veit um hvað hann er að tala um.
Ég settist fyrir framan tölvuna og skrifaði nokkur e-mail. Ég bloggaði og fór á msn, þar sem ég lenti í skemmtilegum samræðum við Dóru Gígju. Þessi stelpa er svo klár og mér finnst svo gaman að geta talað við fólk sem er með e-ð vit í kollinum, ég er nú samt ekki að segja að flestir sem ég tala við séu e-ð heimskir, en fyrir mér finnst mér hún hafa vit því við virðumst hugsa á ótrúlegann svipaðann hátt. Og eins og þið kannski öll vitið þá er alltaf gaman að tala við fólk sem maður getur deilt sömu hugsunum og pælingum með. Þegar klukkan var orðin 7 varð fartölvan batteríslaus þannig ég neyddist í raunninni til þess að fara að sofa. En ég var bara svo ótrúlega svöng. Ég kíkti inn í ísskáp, en sá ekki neitt hreint og beint girnilegt eða þá bara ætilegt þar. Í kíkti inn í skáp og þar fann ég túnfisk dós, hún leit ótrúlega girnilega út. Mamma var e-ð að kvarta yfir hávaðanum í mér inn í eldhúsi þannig ég ákvað bara að ég skildi borða túnfiskinn inn í herberginu mínu. Ég fór inn í herbergi og settist á rúmið mitt í myrkrinu, og eina birtan var frá tungsljósinu sem skein beint inn í herbergið mitt. Ég tók upp gaffalinn og byrjaði að troða í mig túnfiskinn, ég sat og borðaði um stund. Svo fór ég að hugsa, ætli að það sé einhver annar sem gerir eins og ég. Sem er virkilega svona ótrúlega óaðlaðandi að borða túnfisk upp í rúmi hjá sér. Einhvern veginn varð mér hugsað til Marínar Möndu, ótrúlega myndarleg kona sem ber sig vel, hvort að hún myndi einhvern tímann sitja upp í rúminu sínu borðandi túnfisk upp úr dós. Ég held ekki, en ef því að Marín Manda gerir þetta kannski ekki, þýðir þetta þá að ég sé óaðlaðandi? Myndi einhver strákur einhvern tíman vilja snerta mig eða hafa áhuga á mér ef hann vissi að ég væri með niðurgang og borðaði túnfisk í rúminu mínu? Hvað haldið þið? Ég held að mér væri svo sem alveg sama hvort að einhver strákur sem ég þekki myndi borða túnfisk upp úr dós og hann væri með niðurgang, en þá væri það kannski af því að hann væri strákur og strákar mega vera með niðurgang og borða ógðeðslegan mat upp í rúmi hjá sér. Æji ég er farin ég nenni þessum hugleiðingum ekki lengur... Nadia
Aahh gott að vera komin heim í óvissuna...
Kannski ekki alveg, nú fyrst ég er komin heim þá hef ég ekki hugmynd um hvað ég ætla að gera. Sama rútínan að koma heim frá útlöndum eða vera bara búin í jólafríi hefur alltaf haft þá venjulegu stefnu að fara í skólann, en núna þá hef ég ekki hugmynd um hvað ég ætla að gera eða hvað ég á að gera. Mig langar mest af öllu að drulla mér e-ð út og gera bara e-ð, en lífið gengur víst ekki þannig fyrir sig. Ég þoli ekki hvernig ég verð þegar ég kem heim frá útlöndum, ég á svo erfitt með að sjá tilganginn í lífinu, samt ekki þannig að ég sé í sjálfsmorðshugleiðingum...jú kannski stundum en ekki neitt að alvöru. Stundum þegar mér líður illa og er að taka leigubíl eða fá far hjá einhverjum þá sleppi ég því að setja á mig bílbelti í þeirri von að ég muni bara lenda í bílslysi og deyja, því ég trúi því stundum að ég hafi ekki mikinn tilgang á þessari jörðu. Samt tengist það ekki neinu sambandi við sjálsálit eða e-ð svoleiðis að mér finnist ég ekki þess virði að lifa þá finnst mér stundum eins og lífið sé ekki þess virði fyrir mig, eins og það sé e-ð betra einhvers staðar annars staðar fyrir mig. En akkúrat á þessu augnabliki ég mikla þörf fyrir að vera ein, bara með sjálfri mér. Mig langar óskaplega mikið að fara einhvert út í rassgat þar sem enginn þekkir mig og enginn getur stólað á mig eða þá ég á einhvern annan, bara ég ein í mínum heimi. En eins og þið flest vitið þá var mér hent út úr íbúðinni hjá systur minni, ég ætla ekki að fara neitt nánar út í það. Ég er glöð að hafa rifist við hana en líður illa því það eru ósætti á milli okkar. Ég er bara alltaf þannig, ef ég veit að fólki líki ekki 100% vel við mig eða er þá ekki 100% sátt við mig þá líður mér illa. Og ég er að segja ykkur það vinir og vandamenn að ég á mörg leyndarmál sem enginn veit nema ég, en auðvitað veit ég að það eiga allir einhver leyndarmál út af fyrir sjálfan sig, mér finnst mín samt öðruvísi, kannski er það út af því að enginn veit um þau nema ég. Ég er í hálfgerðum sálarkrísum núna, annars er ég hætt á þessum helvítis þunglyndislyfjum sem gerðu mig ekkert nema tilfinningalega dofna og fékk endalausan niðurgang, sem ég er ennþá með. Ég er að segja ykkur það að vera með niðurgang í heilan mánuð er ekki skemmtilegt. Jæja núna er ég búin að hella yfir ykkur mínum "djúpu" hugleiðingum, en satt að segja þá er þær ekkert djúpar því þetta er bara dropi í hafið um hvernig mér líður. Mér líður samt ekki illa, veit samt ekki hvernig mér líður, veit ekki hver ég er. Hélt að ég vissi hver ég væri en áttaði síðan á því að það var bara feik, kannski er þetta sem ég er að skrifa bara feik, samt ekki alveg. Jæja ég held að þetta sé nóg í bili... Nadia
|