Þokkadísin Ég heiti Þórdís Nadia og þetta er bloggsíðan mín. Ég er 20 ára Reykjavíkurmær og stunda ég nám við FB. Ég er mjög áhugaverð manneskja, mjög mikilvæg og bara frábær. Ég er æði... 10 nýjustu færslurnar
Bloggarar Anna StellaEinar Elva Litla Geimveira Heba, Erla og Margó Katla Þórunn Myndir Eldra 03/09/2003 - 03/16/2003 |
föstudagur, mars 04, 2005 Og drullan af skónum...
Já, já, já, já... Jæja, ég er búin að vera að pirra mig á þessum raunveruleikaþáttum, samt geri ég ekkert annað en að horfa á þá. Nú er að bætast enn einn raunveruleikaþátturinn sem heitir The Amish in the City. Já sem sagt Amish fólk sem þarf að aðlaga sig að borginni. Það er nú aldeilis hvað fólk er orðið siðblint. Enda þess vegna er gaman að horfa á þennan skít. Ég er nú samt búin að taka einn raunveruleikaþáttinn til fyrirmyndar. Það er The Biggest Loser, já ég er að fara á átaksnámskeið ásamt Hebu vinkonu minni. En eins og ég sagði við hana "það er naumast hvað maður þarf að niðurlægja sig mikið til að komast í gott form". Þá er ég að tala um mig í pallatímum, mig í spinning, mig í allt of stórum jogging buxum, eldrauða í framan með ég-er-að-kúka-á-mig - svipinn. Þetta verður gríðarlega hressandi, það er að segja ef ég dett ekki niður dauð eftir fyrstu vikuna. Aaaaaah!!! Afhverju ertu að öskra Nadia?? Nei mér bara sýndist ég sjá viftuspaða! Viftuspaða? Já þið heyrðuð rétt. Ég er komin með fóbíu fyrir viftum. Þannig er nú mál með vexti (5% vöxtum) að ég var í vinnunni um dagin, beðin um að slökkva á viftufjandanum sem er staðsettur í loftinu fyrir ofan borð 4 (góóóð!). Til þess að slökkva á viftunni (a.k.a Júdasi) þurfti ég að standa upp á stól. Ég fór upp á stólinn og slökkti á viftunni, ætlaði að halla mér eilítið fram og tala við viðskiptavininn, en áður en ég veit af heyri ég einhvers konar vélsögu-hljóð og fæ stingandi sársauka í hausinn. Fór þá ekki viftuspaðinn á fleygiferð í fésið á mér. Þrátt fyrir sársaukann og mér hafi brugðið eins og mófó, þá var þetta ótrúlega skammarlegt og mig langaði til þess að sökkva ofan í jörðina. En í stað þess þurfti ég að afsaka mig og þurrka blóð af enninu á mér. Og núna er ég með kúlu og skurð á enninu, mjög getnaðarlegt. Jæja ég er að spá í að klæða mig í brjóstahaldara, júllurnar mínar virka svo daprar þegar þær hanga svona. Bless og takk og ekkert snakk! Bert.
þriðjudagur, mars 01, 2005 Halló, halló...
Afsakið bloggleysið, en netið hefur verið niðri hjá mér seinust liðnu viku, þannig ég hef löggilda afsökun. Veit reyndar ekki afhverju ég er að afsaka mig, það er ekki eins og þið hafið verið að kvarta. Pff... Voða lítið hefur verið á döfinni hjá mér. Nema það að ég held að ég sé að fá ógeð af fólki, eða bara mannkyninu yfir höfuð. Var að vinna seinust helgi, næturvakt á 22, sem hefur áður fyrr verið allt í lagi. Nema það að þessa seinustu helgi var fullt tungl, og fullt tungl er vægast sagt mannskemmandi fyrir fullt fólk og alla þá í kringum það. Djöfulsins ógeðslega og viðbjóðslega pakk var að stunda næturlífið á föstudags og laugardagskvöld, allir blindfullir og frussandi yfir mann að biðja um annan bjór. Ugh ég fæ hroll að hugsa um þessi kvöld. Fólk hendandi kreditkortunum í mann eins og það ætti lífið að leysa, pikkandi í mann og öskrandi á mann eins og það væri að koma heimsendir því þau þurftu að fá annan bjór og þá helst í gær. Ég lét þetta ekkert mikið á mig fá fyrr en um laugardagsnóttina kom ungur maður sem gjörsamlega fyllti mælinn hjá mér. Hann byrjaði á því að flauta á mig eins og ég væri einhver andskotans hundur sem ætti að hlaupa til hans með tunguna lafandi og alveg óþreyjufull að þjóna honum, en þar sem ég gerði það ekki, fór það dálítið í taugarnar á honum þannig að hann flautaði og kallaði þangað til ég ákvað að röðin væri komin að honum. Hann byrjaði á því að segja við mig "jéh ætlah aþrrr bjóþþþah þlessum, þlessummm oooooogghh þlessum í drykkkah". Svo fór heillangur tími í að spurja fólkið hvað það vildi drekka því engin heyrði í honum eða skildi hann, auk þess voru nokkrar hógværar manneskjur sem vildu ekki láta bjóða sér í drykk. Eftir því sem tímin leið fór fólk að þyrpast að barnum eins og þyrstir úlfaldar og ungi maðurinn var í sínum mestu makindum að spjalla við vini sína um "gelluna" sem hann reið seinustu helgi. Ég reyndi að vera þolinmóð, ég reyndi að vera kurteis og pikka í hann og biðja hann um að borga, en eina sem hann sagði var "bídduh ahðeins esshkan mín". Ég gjörsamlega missti mig. "Elskan mín?? Hvað heldur að hann sé?". Ég fann bara hvernig Satan smeygði sér í gegnum stóra tána á mér og reis upp í gegnum líkaman þangað til að hann togaði í raddböndin á mér og spýttist sjálfur út úr munnvikunum með frussi og látum þegar ég öskraði af lífs og sálarkröftum "HALLÓ! ÆTLARÐU AÐ BORGA EÐA? ÉG HEF EKKI ALLA ANDSKOTANS NÓTTINA TIL ÞESS AÐ BÍÐA EFTIR AÐ ÞÚ BORGIR ÞESSA VESÆLU DRYKKI OG SPJALLAR UM SEINUSTU GLYÐRU SEM AÐ ÞÚ POTAÐIR Í MEÐAN HITT FÓLKIÐ HÉRNA VIÐ BARINN SEM ÞARF Á ÞESSUM DRYKKJUM MIKLU FREKAR Á AÐ HALDA HELDUR EN ÞÚ OG ÞITT KREDITKORT SÉ AÐ BÍÐA EFTIR AFGREIÐSLU!!! Svo titraði ég og skalf af reiði eins og hinn versti geðsjúklingur á Kleppi meðan Manni fleygði í mig Atlas Kreditkortinu sínu. Í sjálfu sér veit ég ekki hvort að ég eða þessu ungi maður hafi verið frá meiri illskulegum áhrifum tunglsins, en eitt er víst að það var enginn þarna inni sem slapp við það. (A.T.H. að nokkur atriði í sögunni hafa verið stórlega ýkt) Annað það sem er búið að fara gífurlega í taugarnar á mér undanfarið er þessi óraunverulegi raunveruleikaþáttur sem kallast "The Swan". Ég held að flest ykkar viti hvaða þáttur þetta er, fjallar um nokkrar sorglegar konur sem eiga í einhvers konar sjálfsálits-vandamálum að stríða, og þeirra heitasta ósk er að fara í lýtaaðgerð og láta laga alla gallana sem láta þeim líða svona rosalega illa. Af þeim þáttum sem ég hef séð, er í rauninni ekkert athugavert við þessar konur, alla vega ekki á þann hátt að þær þurfi lýtaaðgerð. En þar sem þessar konur eru oft veruleikafirrtar sem oft stendur af mikilli sjálfsvorkunn vilja þær láta breyta sér í einhvers konar Playboy-kanínu því kallinn þeirra hefur ekki komið nógu vel fram við þær. Ég nenni kannski að vera með e-ð feminista þurrkuntu væl hérna, en vá hversu langt leiddur þar maður að vera til þess að fara í fokking lýtaaðgerð til þess að hefna sín á fólki. Sýnir það ekki bara hversu mikil skemmd sál maður er og þurfi alla vega stóran skammt af Dr. Phil. Díses! Ég nenni ekki einu sinni að fara út í þetta. En þar sem ég er svo fullkomin þá pirra ég mig bara á öðrum en ekki mér. Miklu auðveldara. Þannig ekki taka þetta nærri ykkur. Þetta hefur verið að hluta til leiðinleg vika, og skemmtilegi hlutinn er ekki þess virði að nefna. Því jú þetta er týpískt nöldurblogg. Jæja ég er farin í háttinn... Góða nótt
|